Een andere kijk op onze geschiedenis

Toen ik 16 was kreeg ik een boek in handen, Atlantis, geschreven door een oostenrijkse geofysicus die  op basis van geologische en archeologische vondsten in navolging van Plato concludeerde dat er in het midden van de Atlantische Oceaan een groot eiland lag  dat in 1 nacht en 1 dag verzwolgen werd door de zee. Ik heb het boek zo’n keer of 10 herlezen en de bevindingen hebben me nooit meer losgelaten.

We zijn vele jaren verder. Intussen komt een stortvloed van informatie en feiten boven tafel die met grote zekerheid het volgende laten zien:

De laatste ijstijd is in een tijdsbestek van 1000 jaar afgelopen. Dit is de periode van de Jonge Dryas van 11.650 – 12.850 jaar geleden. Zowel aan het begin als aan het einden sloegen grote asteroïde in, waardoor geval grote en plotselinge verschuivingen optraden in klimaatzones. Mogelijk kreeg de aardas een tik. Bij de eerste inslagen aan het begin stierven mammoeten en vele andere dieren in Siberie en bevroren direct en zijn dit tot op de dag van vandaag gebleven. Dit kan alleen als er een plotselinge omslag is. Weer 1000 jaar later sloegen opnieuw grote asteroides in, zowel in het water als in de dikke ijspakketten. De gevolgen waren dramatisch. Gigantische vloedgolven lieten alles onder lopen. Een traumatische ervaring voor de mensheid, die over de hele wereld nog in volksverhalen wordt gememoreerd. Dit is  de basis van de zondvloedverhalen van bijna alle culturen.

Het aparte is dat er vervolgens overal culturen ontstonden waarvan de eerste uitingen het meest geavanceerd zijn. De eerste piramides waren direct verontwikkeld, daarna werd het steeds minder.  Hetzelfde geldt voor de inca bouwwerken. De onderste laag van strak passende stenen van verschillende formaten is niet na te bootsen, ook niet door onze technologie.